Vorige week reed ik in mijn (geleende) auto rond en moest opeens zo verschrikkelijk om mezelf lachen, ja eenmanslol. Ik bedacht me opeens hoe verschillend en leuk het leven kan zijn als je in een paarse wereld met roze wolken leeft!

De ene dag bevind je je in een limousine inclusief Sjeik & kids richting Scheveningen om haring te gaan happen, de molens te beklimmen en te gaan go karten, terwijl je de andere dag een uur aan het touwtje springen bent met kleutertjes “op Zuid” waar je achter je opeens een kind hoort schreeuwen “Hallo, versta je me niet ofzo, ik spreek toch geen Chinees!”. Waarop ik toch maar even snel omdraai om te kijken welke rassen er tussen lopen en of er geen klein Chineesje tussenzit. Ik moest hardop lachen, maar ik mocht niets laten merken.

Dan rijd ik in pak voor een zakelijke afspraak richting de bloemenveiling en bedenk me dat ik hier precies twintig jaar geleden ook rondliep, maar dan om vijf uur in de ochtend met karren Gerbera’s. Ik werd ontslagen vanwege mijn te korte spijkerbroekje, “dat leidde de werknemers af” was de mededeling.

Bij een netwerkborrel ontmoette ik “Tommy” van Sesamstraat en ook al deed hij zo zijn best op het podium met een inspirerend toneelverhaal, ik zag en hoorde alleen Tommy van Sesamstraat. Een weekje later beland ik opeens in het midden van de Atlantische Oceaan, waar alles zo ontzettend kleurrijk is. Ik eet kreeft & garnalen samen met Georgie van Big Brother (die ik niet herkende) en met Eucebio (de legende die ik al helemaal niet ken). Daarna bekeek ik de wereld vanuit 96 meter diepte. Vanuit de enige uitgebarstte vulkaan in de wereld die je kan bezoeken en waar je werkelijk in kan.

Zo, nu maar eens verder aan mijn boek werken....